Οι άνδρες δεν κλαίνε...

Του Χρήστου Ιωαννίδη 

Θα με βρεις σε ένα συνοικιακό καφέ να

δηλητηριάζω το αίμα μου με καφεϊνη. Θα με 
βρεις στη γωνιά ενός αθηναϊκού δρόμου να σε
αναζητώ στους περαστικούς. 
Σε ένα διαμέρισμα του τετάρτου ορόφου με 
θέα ένα λιμάνι κάπου στον βορρά.
Οι άντρες δεν κλαίνε, δεν έχουν δικαίωμα στα
δάκρυα. Και αν κάποιες φορές μουσκεύει το
 πρόσωπό τους φροντίζουν να έχει έρθει η νύχτα,
 να είναι μόνοι τους και να χαρίζουν κάθε δάκρυ 
στα άστρα εκεί ψηλά. Σαν παιδικό παραμύθι που 
ποτέ δε άκουσα είναι τούτα τα λόγια. Εσύ
 παραμένεις μακριά μου, κι εγώ σε αναζητώ πότε 
στο σήμερα, πότε στο χθές, πότε στο 
αύριο που με τρομάζει τόσο πολύ μακριά σου.
Είχε δίκιο ο Πλάτωνας, τώρα πια το ξέρω 
γιατί είμαι ένας άνθρωπος μισός δίχως εσένα, 
αδύναμος και ανήμπορος για οτιδήποτε. 
Τόσο πολύ αδύναμος που φοβάμαι πως 
αν κάποτε έρθεις ίσως να μην μπορέσω να 
σου δώσω όλα όσα θα ήθελα να σου δώσω. 
Και τα όνειρά μου δεν έχουν νόημα χωρίς εσένα. 
Τίποτα δεν έχει σημασία χωρίς εσένα. Τίποτα.


Θέλω να γίνω ένα με σένα αγαπημένη, να
φτάσουμε το Θεό και ακόμη πιο πέρα. Όχι δεν
είμαι βλάσφημος, απλά σε νοιάζομαι τόσο πολύ.
Δεν τον θέλω τον κόσμο, τι να τον κάνω αφού
εσύ είσαι ο κόσμος μου. Θέλω να μιλήσω με τον 
Θεό για σένα, να του πω ευχαριστώ που σε βρήκα, 
που με βρήκες, που μας ένωσε. Θέλω να τον 
ευγνωμονώ για πάντα.


Οι άντρες δεν κλαίνε, κάνουν όμως τα κρυφά δάκρυά 
τους τραγούδια, έρωτα, μουσική, λόγια γλυκά και 
όταν έρχεται η νύχτα χαρίζουν κάθε ένα από αυτά 
στα άστρα εκεί ψηλά. Όχι δεν είμαι αχάριστος.
 Πλανιέμαι όμως χρόνια τώρα από πόλη σε πόλη
αναζητώντας εσένα αγαπημένη.   
Δεν θα ξημερώσει, ώσπου να ’ρθεις δεν θα 
ξημερώσει. Θα περιμένω αγαπημένη, πότε στο 
συνοικιακό καφέ, πότε πλάι στη θάλασσα, 
πότε στο διαμέρισμα του τετάρτου ορόφου, 
θα περιμένω. Και σου υπόσχομαι να μην χύσω
 ούτε ένα δάκρυ ώσπου να ‘ρθεις, μα κι αν 
δακρύσω να μην λυπάσαι γιατί θα γίνουν λόγια 
γλυκά και μου.